In de 19e eeuw, met de krachtige ontwikkeling van de olie-industrie, was de ontwikkeling van petrochemische technologie voornamelijk gemanifesteerd in grootschalige en geïntegreerde ontwikkeling, dat wil zeggen de toename van de capaciteit van de opslagtank en de opkomst van verschillende opslagmethoden, dus de veiligheid van opslagtanks is steeds belangrijker geworden.
De olie en zijn producten die zijn opgeslagen in olietanks zijn ontvlambaar, explosief, gemakkelijk te verdampen, gemakkelijk te genereren statische elektriciteit, gemakkelijk uit te breiden wanneer verwarmd, gemakkelijk te stromen en te diffunderen, en kunnen op water drijven, en de kans op vuur en explosie is hoog.
De gevolgen van een brand zijn zeer ernstig en de veroorzaakte slachtoffers en verlies van eigendom zijn enorm.
In dit opzicht hechten alle landen veel belang aan de brandveiligheid ervan. Vanwege de kenmerken van olie en zijn productbranden zijn traditionele brandweer agenten-water machteloos tegen hen. Wetenschappers zijn toegewijd aan het ontwikkelen van methoden en brandblussen voor het bloeien van vloeibare brandbare branden sinds het einde van de 19e eeuw. Ze vonden dat wanneer een zekerschuimconcentraatwordt gemengd met water, het kan dicht schuim produceren. Deze schuimen, zo licht als ochtendmist, kunnen het rusteloze olieoppervlak zachtjes bedekken om de lucht te isoleren en kunnen ook koppig de springende vlammen wikkelen.
Het volgende is een korte geschiedenis van de ontwikkeling van klassen B Foam Depinguiste agenten:
